„Możliwe, że wszyscy żyjemy inną historią niż ta, która się dzieje na naszych oczach, i nie jesteśmy w stanie dostrzec złożoności czasu historycznego, bo ogranicza nas ciało. Nie mają z tym nic wspólnego ignorancja czy wąski horyzont - czasami chodzi o czystą fizjologię, którą pominięto w Biblii i innych księgach założycielskich. Początek huty był fizjologiczny i mistyczny”. Ciało huty to opowieść o trójce ludzi, który połączyła budowa. Oto na ich oczach tworzy się kompleks, który zmieni losy nie tylko Zagłębia, ale i całej Polski. Na cześć huty powstają pieśni, w młodych rodzi się duch wielkich planów. Wraz z rozpoczęcim produkcji czar jednak pryska, pojawia się zmęczenie, a główny głos mają partyjne układy. "Wszystko powstaje na gruzach czegoś innego". To rzecz o przeobrażaniu się. Ludzi, miejsc, świata. O spalaniu się w ogniu obowiązków, pogoni za czymś wielkim. Huta nadała sens życia wielu pracownikom. Zwalniając ich, zabrała stabilność oraz poczucie bycia potrzebnym. Zabrała im młodość, nie dając nic w zamian. "Nie chodziło o to, że czas przy wielkim piecu dłużył się w nieskończoność, tylko o pragnienie odzyskania życia poza tym miejscem (..) Był wierny, ale nie wiedział komu". Spisane na papierze chwile prawdziwych ludzi, ich marzenia i obawy. To powieść oparta na faktach, to portret człowieka zaangażowanego, który poświęca się w imię wspólnej sprawy. Świetnie rezonuje to ze sposobem życia kolejnego pokolenia. Dzieci bohaterów wędrują po świecie, mają więcej możliwości, ale w moich oczach są jeszcze bardziej zagubione niż ich rodzice. Brakuje im celu, wytrwałości, boją się związków i uczuć. Ula, Zygmunt czy Ewa może za bardzo chcieli i za szybko działali, ale to rozdziały im poświęcone w pełni przyciągały moją uwagę. "Każdy normalny tak robi. Klei sobie życie tak, żeby brzmiało logicznie. Wiecie, ile najlepszych majstrów najpierw dało hucie serce, póżniej wątrobę, a na koniec dostało od niej tylko schorowane ciało?". Opowieść o wypalaniu się. O przeobrażającej się Polsce i tych, którzy siłą modernizacji zostali w to plątani. Utkana z prawdziwych historii opowieść o ludziach, o Hucie Katowice. To książka o tym, co najważniejsze - o miłości, poczuciu bezpieczeństwa, nadziei, wspólnocie. O sile planów i marzeń, które niestety również potrafią człowieka zgubić.

,,Przeszłość najlepiej pamiętają osoby,które straciły przyszłość." ,,Ciało huty"to przejmująca i angażująca powieść rozsnuta na dwa pokolenia i pięćdziesiąt lat. Tłem sztandarowa inwestycja PRL Huta,,Katowicka",której powstanie i działalność kładzie się cieniem na przeszłości i współczesności postaci.Anna Cieplak z pietyzmem oddała śląską gwarę i nastroje społeczne,elementy polityki wewnętrznej,rozdarcie ludzkie, traumy piętrzące się pod woalem powiek i żal za doznane krzywdy.Oprószyła wydarzenia mistycyzmem i fotografiami.Dobrze unaoczniła rys historyczny. Mozaikowa,wielowymiarowa konstrukcja uwypukla ile może kosztować walka o wyższy status społeczny i próba ochrony ważnych dla nas osób.Werbalizuje jak ważne jest siostrzeństwo.Pisze o wyzysku człowieka na człowieku,ucieczkach od przygniatających wspomnień,z którymi kiedyś trzeba będzie się zmierzyć.Rozprawia o cielesności,nowych początkach,roli pamięci,przeznaczeniu i nieodżałowanych stratach.Portretuje zawoalowane relacje międzyludzkie.Tu rzeczywistość jest kobietą.Eksplorowanie nie zajmie Wam dużo czasu. A wszystko przez strukturę powieści, jej rytm. Co tu dużo pisać. Anna Cieplak trzyma poziom.Wspaniała faktura okładki. Nic,tylko głaskać. Dojrzałość i uważność na aktualne problemy wciąż pomijane w debacie publicznej wylewa się z treści. Czuć przywiązanie Autorki do swej małej Ojczyzny. Doceniam katorżniczą pracę,by rzetelnie oddać pamięć o Hucie Katowice.Bohaterki niejednoznaczne i niemalże namacalne.A ich doznania, problemy (także ekonomiczne)uniwersalne. Czytałam ,,Ciało huty" przez własne doświadczenia.Empatyzowałam przede wszystkim z Ewą.Symbol błyskawicy jest bardzo wymowny,ma wielokrotnie odniesienie w fabule. Powieść napisana z biglem. Wciągająca. Z przesłaniem.

„Ciało huty“ to powieść jaka zagina czas. Anna Cieplak skacze bowiem od początków Huty Katowice po covidową rzeczywistość, co daje czytelnikowi wgląd w pięćdziesiąt lat przemian, jakie zaszły w Polsce i jakie wpłynęły na bohaterów. U początku wszystkiego znajduje się Ewa, Ula i Zygmunt, którzy uczestniczą w przemianach państwa, ale przede wszystkim kochają, marzą i cierpią, a choć często robią to w ciszy, to ślad po tym nie znika całkowicie. Ich połączone losy ingerują w życie kolejnego pokolenia, które próbuje zrozumieć rodziców, miłość do huty oraz skomplikowane relacje, w jakich szponach utknęli. Każdy przeżywa swoje życie w sposób bardziej lub mniej udany, a wszystko sprowadza się do obszaru Sosnowca, jakie wzbudza różne skojarzenia. „Ciało huty“ to wielopokoleniowa historia o traumach, uzależnieniach i zdradach. O próbach wyrwania dla siebie skrawka rzeczywistości, motaniu się w niejasnych relacjach i odnajdywaniu tego, co próbowano zapomnieć. Fabuła nie lubi zdradzać zbyt wiele, skąpo dawkuje informacje, ale powoli rozwija się niczym kwiat. Tworzy złożonych bohaterów, na których czas odciska ślad oraz kreśli zarys historii Polski. Jest powolna i klimatycznas, a wszystko ocieka nie zawsze wypowiedzianymi emocjami. „Ciało huty“ to tekst jaki powinnam polubić i byłam przekonana, że właśnie tak będzie, a jednak moje serce pozostało wobec niego obojętne. Czytałam, doceniałam i nie myślałam o nim wiele. Dla mnie stanowił przyjemny czas, ale niekoniecznie znaczący coś w dłuższym rozrachunku.

Najnowsza powieść Anny Cieplak jest bardzo ciekawym przedstawieniem tego, jak miejsca potrafią związać ludzkie losy. "Ciało huty" opowiada o dwóch pokoleniach kobiet – odmiennych zarówno w podejściu do życia, jak i w rzeczywistości, która je otacza. Ewa to postać charyzmatyczna. Poznajemy ją w trakcie konkursu wokalnego i choć dziewczyna jest obdarzona talentem i ma swoje marzenia, bardzo szybko zamienia je na realną, przyziemną pracę oraz “wielkie czyny” i przemiany społeczne. Jej przeciwieństwem jest Maja – pozbawiona determinacji swoich przodków potomkini założycieli Huty Katowice. W dorosłym życiu nie może znaleźć swojego miejsca ani kierunku, w którym powinna podążać, a jej codzienność przypomina chaotyczne miotanie się od wydarzenia do wydarzenia. Anna Cieplak udowodniła, że tak surowe miejsce jakim jest huta (stereotypowo kojarząca się jednak z mężczyznami) ma również swoją kobiecą twarz. Wątek z lat 70-tych śledzi się z prawdziwym zaangażowaniem. Bohaterki powieści zmagają się z trudną rzeczywistością, ciężką pracą, problemami prywatnymi oraz nadużyciami ze strony pracodawców, ale mimo to wydają się być niezłomne – przynajmniej do pewnego momentu. Zupełnie jakby idea, która im przyświecała, dodawała im prawie nadludzkich sił i wytrzymałości. Być może dlatego wątek Mai, która nie potrafi uporządkować ani swojego życia zawodowego, ani tym bardziej prywatnego, na tle losów pracownic huty wypada blado i mdło. Nie sądzę jednak, żeby taka nierówność wynikała z braków warsztatowych autorki. Myślę, że był to całkiem świadomie zastosowany zabieg. Huta Katowice połączyła losy bohaterów powieści Anny Cieplak. Autorce udało się pokazać zarówno pełen entuzjazmu młodzieńczy zryw, jak i bolesny bilans po zderzeniu marzeń i idei z brutalną rzeczywistością i przemijaniem. Myślę, że "Ciało huty" to pozycja, która szczególnie powinna trafić do czytelników powiązanych z miejscami opisanymi w powieści, dla których historia opisanych miejsc jest jeszcze żywa.

Angażująca powieść finalistki Nagrody Nike Anny Cieplak „Ciało huty". 🔥Huta Katowice największa inwestycja w Polsce lat 70, a w tle pełni marzeń i nadziei na nowy początek młodzi ludzie, wierzący w zmieniający się świat: Ewa, Zygmunt i Ula. Pięćdziesiąt lat później Maja, studentka na progu naukowej kariery, zaczyna się gubić w swoim życiu i próbuje odnaleźć dla siebie drogę. Co połączy tak pozornie odległe światy? 🔥Historia rozciągnięta na dwa pokolenia o silnych, niezależnych kobietach, które nie bały się wziąć losu w swoje ręce, ale też o kobietach zalęknionych i rozdartych. Podejmowały czasem niezrozumiałe dla mnie decyzje i takie, które pozwalały im walczyć o siebie, a przede wszystkim o swoje rodziny. Interesujący obraz przekonań, wielkich tajemnic, trudnych przyjaźni, kapryśnej rzeczywistości, straty i postrzegania zmian. Świetnym zabiegiem są porównania uczuć, nastroi i pewnych wydarzeń do działania huty, która stała się scenerią fabuły łączącą przeszłość i obecny czas. W wyjątkowym stylu wykreowane otoczenie rzetelnie oddające nastroje społeczne, skomplikowane relacje rodzinne, cały wachlarz emocji wysadzany śląską gwarą. Zachwyciły mnie piękno opisów, forma, która przekonująco i bardzo dojrzale, z elementami historii o socjalistycznej Polsce pokazała wady i siłę bohaterek oraz klimat minionych lat. 🔥Polecam powieść o kobietach dla kobiet, choć nie tylko, które budując przyszłość, uczą się latać, by uwolnić się od własnych lęków.